مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَاوَهُم مِّن فَزَعٍ یَوْمَئِذٍ آمِنُونَ «89»
وَمَن جَاء بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ «90» |
آنان که کارهاى خیر و نیک [ به آخرت ] بیاورند ، پاداشى بهتر از آن دارند ، و آنان در آن روز از هول و هراسى بزرگ ایمن اند ، « 89» و آنان که کارهاى بد و زشت بیاورند به رو در آتش افکنده می شوند ; [ و به آنان گویند : ] آیا جز آنچه انجام دادید پاداشتان داده اند ؟ « 90»
سوره نمل
امام باقر علیه السلام فرمودند:
کسی که ولایت اوصیای آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین را دارا باشد و از آنها پیروی نماید ، خداوند توفیق پیامبران و مؤمنان گذشته را تا از زمان حضرت آدم علیه السلام به او عطا خواهد نمود.این است معنای قول خداوند «مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا » ومنظور از « خَیْرٌ » در این آیه کسی است که اهل ولایت آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین باشد ، و ما او را داخل بهشت خواهیم نمود . سپس فرمودند : « حَسَنَةِ » ولایت علی علیه السلام و محبت اوست و « سَّیِّئَةِ » عداوت علی علیه السلام و دشمنی با اوست که با عداوت و دشمنی با او هیچ عملی پذیرفته نمی شود .
(کافی ج8 ص379 و بحار الانوار ج 36 ص102) |
یُثَبِّتُ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَفِی الآخِرَةِ وَیُضِلُّ اللّهُ الظَّالِمِینَ وَیَفْعَلُ اللّهُ مَا یَشَاء «27»
خدا مؤمنان را به سبب اعتقاد و ایمانشان در زندگى دنیا و آخرت ثابت قدم و پابرجا می دارد ، و خدا ستمکاران [ به آیاتش ] را [ به علت لجاجت و عنادشان ] گمراه می کند ، و خدا هر چه بخواهد [ بر اساس حکمتش ] انجام می دهد . « 27»
سوره ابراهیم
امام صادق علیه السلام فرمودند:
شیطان هنگام مرگ شیعه و دوست ما آمده و در طرف راست و چپ او می نشیند تا عقیده و ایمان او را بگیرد ، اما خداوند نمی گذارد. این است معنای قول خداوند که فرمود: « یُثَبِّتُ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ » .
ابن عباس نقل کرده مقصود از «یثبت الله الذین...» ولایت علی ابن ابیطالب علیه السلام است یعنی خداوند مؤمنان را به سبب ولایت علی ابن ابیطالب علیه السلام ثابت قدم می فرماید .
(من لا یحضره الفقیه ج1 ص134 و احقاق الحق ج3 ص458)
وَأَلَّوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِیقَةِ لَأَسْقَیْنَاهُم مَّاء غَدَقًا «16»
اگر [ انس و جن ] بر طریقه حق پایدارى کنند حتماً آنان را از آب فراوانى سیراب خواهیم کرد ، « 16»
سوره جن
امام باقر در تفسیر این آیه فرمودند:
اگر مردم بر ولایت امیر المؤمنین علی علیه السلام و جانشینان او یعنی فرزندان پاکش صلوات الله علیهم اجمعین استقامت نموده و اطاعت از آنها را پذیرفته بودند،ما دلهای آنها را
از آب معرفت و ایمان شاداب می نمودیم. سپس فرمودند : در این آیه منظور از «الطَّرِیقَةِ» ایمان به ولایت علی علیه السلام و امامان بعد از آن حضرت است.
جابر از امام صادق علیه السلام در تفسیر این آیه نقل می کند:
زمانی که خداوند از فرزندان آدم علیه السلام میثاق و پیمان بندگی گرفت، کسانی که ولایت امیر المؤمنین علی علیه السلام و اولاد پاک او را پذیرفتند ، از شرک شیطان نجات یافتند ، خداوند می فرماید: «ما آنها را از آب شیرین و گوارا سیرآب نمودیم.»
(کافی ج1 ص220 و نورالثقلین ج5 ص438)
کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ «38» إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ «39» فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءلُونَ «40» عَنِ الْمُجْرِمِینَ «41» مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ «42» قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ «43» وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ «44»
هر کسى در گرو دست آورده هاى خویش است ، « 38» مگر سعادتمندان « 39» که در بهشت ها از یکدیگر می پرسند « 40» از روز و حال گنهکاران ، « 41» [ به آنان رو کرده ]می گویند : چه چیز شما را به دوزخ وارد کرد؟ « 42» می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم « 43» و به تهیدستان و نیازمندان طعام نمی دادیم « 44»
سوره مدثر
امام کاظم (علیه السلام) فرمودند:
در این فرموده خداوند عزوجل:«إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ»به خدا سوگند مقصود شیعیان ما هستند ومقصود از «یَمِینِ » امیر امومنین علی علیه السلام است.
حضرت علی علیه السلام در روز قیامت به دشمنان آل محمد علیهم السلام می فرماید:
چه چیز شما را به اتش فرستاد؟ و انها می گویند ما از پیروان ائمه و امامان از آل محمدعلیهم السلام نبودیم.
محمدبن فضیل از امام کاظم علیه السلام پرسید : مقصود از «لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ» چیست ؟ امام فرمودند:«آنها میگویند :ما چون ولایت وصی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و اوصیای بعد از او را نپذیرفتیم و درود بر آنها نفرستادیم گرفتار آتش دوزخ شدیم.»
تفسیر نور الثقلین ج5 ص548 -تفسیر قمی
اَلتَّفقُّهُ فِى الدّینِ وَحُسنُ التَّقدیرِ فِى المَعیشَةِ ، وَالصَّبرُ عَلَى الرَّزایا.
هیچ بنده اى حقیقت ایمانش را کامل نمى کند مگر این که در او سه خصلت
باشد: دین شناسى ، تدبر نیــکو در زندگى ، و شکیـبایى در مصیبتها و بلاها.